Στο βιβλίο "Κουτσό", ο JULIO KORTAZAR, γράφει
"....και τι σημαίνει να ζεις με διαφορετικό τρόπο; σκέφτηκε ο Ολιβέιρα, ίσως να ζεις παράλογα και να τελειώνουμε με το παράλογο, να συσπειρώνεσαι στον εαυτό σου με τόση βιαιότητα που η εκτίναξη του ελατηρίου σε ρίχνει στην αγκαλιά του άλλου. Ναι, ίσως ο έρωτας, αλλά αυτή η otherness ( αλλοτριότητα) διαρκεί για εμάς όσο και η γυναίκα που αγαπάμε και επιπλέον μόνο σε ο, τι την αφορά. Κατά βάθος δεν υπάρχει otherness, μόλις μια ευχάριστη togetherness (συντροφικότητα). Βέβαια είναι κι αυτό κάτι...." Ο έρωτας, μια οντολογοποιούσα τελετουργία που χαρίζει την ύπαρξη. Και γι' αυτό το λόγο σκεφτόταν τώρα εκείνο που θα έπρεπε να είχε σκεφτεί ίσως από την αρχή. εφόσον δεν είσαι κάτοχος του εαυτού σου δεν μπορείς να κατέχεις τον άλλο, και ποιος κατέχει τον εαυτό του πραγματικά; Ποιος επέστρεψε από τον εαυτό του, από την απόλυτη μοναξιά που σημαίνει να μην μπορείς να υπολογίζεις
στην ίδια σου τη συντροφιά, αλλά να είσαι αναγκασμένος να πας στον κινηματογράφο, στο μπουρδέλο ή στο σπίτι των φίλων σου ή να αφοσιωθείς σ'ένα συναρπαστικό επάγγελμα ή στον γάμο σου για να είσαι τουλάχιστον μόνος -ανάμεσα-στους άλλους; έτσι με τρόπο παράδοξο η υπέρτατη μοναξιά οδηγεί στον υπέρτατο συναγελασμό, στη μεγάλη αυταπάτη της συντροφιάς των άλλων, στο μοναχικό άνθρωπο μέσα σε μια αίθουσα γεμάτη καθρέφτες και αντηχήσεις...
J. Kortazar
Γεννήθηκε το 1914 στις Βρυξέλλες και μεγάλωσε στην Αργεντινή. Από το έργο του απουσιάζουν σχεδόν παντελώς το μπαρόκ και ο μαγικός ρεαλισμός ενώ αφομοιώνει μ'έναν τελείως φυσικό τρόπο τις ανανεωτικές τεχνικές του σύγχρονου μυθιστορήματος, συνδυάζοντας τη δημιουργική φαντασία με το ρεαλισμό.
"....και τι σημαίνει να ζεις με διαφορετικό τρόπο; σκέφτηκε ο Ολιβέιρα, ίσως να ζεις παράλογα και να τελειώνουμε με το παράλογο, να συσπειρώνεσαι στον εαυτό σου με τόση βιαιότητα που η εκτίναξη του ελατηρίου σε ρίχνει στην αγκαλιά του άλλου. Ναι, ίσως ο έρωτας, αλλά αυτή η otherness ( αλλοτριότητα) διαρκεί για εμάς όσο και η γυναίκα που αγαπάμε και επιπλέον μόνο σε ο, τι την αφορά. Κατά βάθος δεν υπάρχει otherness, μόλις μια ευχάριστη togetherness (συντροφικότητα). Βέβαια είναι κι αυτό κάτι...." Ο έρωτας, μια οντολογοποιούσα τελετουργία που χαρίζει την ύπαρξη. Και γι' αυτό το λόγο σκεφτόταν τώρα εκείνο που θα έπρεπε να είχε σκεφτεί ίσως από την αρχή. εφόσον δεν είσαι κάτοχος του εαυτού σου δεν μπορείς να κατέχεις τον άλλο, και ποιος κατέχει τον εαυτό του πραγματικά; Ποιος επέστρεψε από τον εαυτό του, από την απόλυτη μοναξιά που σημαίνει να μην μπορείς να υπολογίζεις
στην ίδια σου τη συντροφιά, αλλά να είσαι αναγκασμένος να πας στον κινηματογράφο, στο μπουρδέλο ή στο σπίτι των φίλων σου ή να αφοσιωθείς σ'ένα συναρπαστικό επάγγελμα ή στον γάμο σου για να είσαι τουλάχιστον μόνος -ανάμεσα-στους άλλους; έτσι με τρόπο παράδοξο η υπέρτατη μοναξιά οδηγεί στον υπέρτατο συναγελασμό, στη μεγάλη αυταπάτη της συντροφιάς των άλλων, στο μοναχικό άνθρωπο μέσα σε μια αίθουσα γεμάτη καθρέφτες και αντηχήσεις...
J. Kortazar
Γεννήθηκε το 1914 στις Βρυξέλλες και μεγάλωσε στην Αργεντινή. Από το έργο του απουσιάζουν σχεδόν παντελώς το μπαρόκ και ο μαγικός ρεαλισμός ενώ αφομοιώνει μ'έναν τελείως φυσικό τρόπο τις ανανεωτικές τεχνικές του σύγχρονου μυθιστορήματος, συνδυάζοντας τη δημιουργική φαντασία με το ρεαλισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου