Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

Ο ΙΔΕΟΧΩΡΟΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟΥ Ο


                                       

                                       ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ  ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ  ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑΣ
                                                                               Της Χρύσας Βλάχου

Ο  ΙΔΕΟΧΩΡΟΣ  ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟΥ  0
(κόμπος, κύκλος ή αντικαθρέφτισμα);

...Τρεις συμβολισμοί που δεν είναι καθόλου ασύνδετοι με εκείνο που η Ν. Loraux  φανερώνει στο βιβλίο της «βίαιοι θάνατοι γυναικών στην αρχαία τραγωδία».
Σε κάποιο σημείο αναφέρει πως ο ποθητός θάνατος για τις γυναίκες είναι ή με θηλιά ή με ξίφος.
·        Η θηλιά, που  σχηματίζει  κύκλο, το σημείο 0, αδιέξοδος, κόμπος, φορέας εκδίκησης, μινιμαλιστικά συρρικνωμένο που μπορεί όμως να γίνει  κύκλος, πλανήτης,  φως, ήλιος, αλλά μπορεί  να γίνει και μονάδα που περικλείει χιλιάδες υποστάσεις.
·        Το ξίφος, (παραπάνω αναφέρθηκα στο αντικαθρέφτισμα και στη λειτουργία του) που η επιφάνειά του είναι λεία και αντανακλαστική, μας θανατώνει αλλά την ίδια στιγμή εκεί καθρεφτίζεται ο εαυτός μας. Τον βλέπουμε ,τον αναγνωρίζουμε και αντί να τον μεταφέρουμε στο σημείο  α΄ , παθητικά μένουμε εκεί, χωρίς να επιζητούμε την αυτοφανέρωσή μας.

Γι αυτό λοιπόν τα σημεία α', β',γ',  είναι μια αισιόδοξη διαδικασία φανέρωσης φτάνοντας εκεί μόνο κατόπιν ενεργειών και απόφαση για δράση.
Ας αναπροσδιορίσουμε το σημείο 0. Είναι σημείο συρρίκνωσης, είναι αρχή, εξουσιαστική απώλεια, ρυθμός ρεσιτατίβου, δέηση. Συγχρόνως
είναι  ολοκλήρωση, παλμός, ενάργεια αντίστροφης κίνησης.
Για να φτάσει κανείς στο σημείο 0 (αδιέξοδος), σημαίνει ότι έχει υποστεί μια πορεία απαγορεύσεων, είτε ενδεικτικά λανθάνουσα, είτε παρα-σηματοδοτικά  φανερή. Η απαγόρευση προκαλεί ενοχές.
Ελλοχεύει σε ανθρώπους αμοιβάδες, όπου  οι εσοχές διευκολύνουν την τάση για κάθε είδους φοβία, για κάθε συστολική κίνηση.
Η κοινωνική απαγόρευση συντελείται σε έναν κώδικα επικοινωνίας ετερο- σύστατο και γι αυτό άκαιρα διαλυόμενο.
Μοιάζουμε να μηρυκάζουμε τον αέρα που μας προσφέρεται εξαπολύοντας  αέρα περισσότερο πολτοποιημένο, αφού σ’ αυτόν προστέθηκε και η ναυτία, προερχόμενη από τις χιλιάδες φιλοφρονήσεις προς τον εαυτό μας τον ίδιο, από την ψεύτικη στάση μας, από την κάθε λογής υποκρισία .
Αυτή μας η στάση οδηγεί στην τέλεια αποσύνθεση του εσωτερικού μας εγώ , αναγείροντας μέσα μας λεκτικές και ιδεολογικές οργανώσεις χάρτινου υποστυλώματος.
Εκεί, το νέο οικοδόμημα ονομάζεται ψευδαίσθηση...
       { Το κείμενο αποτελεί προσέγγιση στο θέμα της πολιτικής αποσύνθεσης
        των ημερών μας.}



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου