Να θέλουμε να τα ξεβολεύουμε. Θεωρούμε πως η λεκτική μανία μας τα βγάζει από την απομόνωσή τους, τα φέρνει στο φως. Δεν γνωρίζουμε ότι η δική μας ορμητικότητα ανασυντάσσει τη σχέση μας με τον κόσμο.Ούτε πως ηλικιώνεται το κάθε τι μέσα από το βλέμμα μας. Η σχέση, αμφίδρομη. Το παλιό ερειπωμένο σπίτι στάζει φως από τον ορίζοντα που το διατρέχει. Το σώμα μας στάζει ευθύνη για τη στιγμή που συντάσσεται με την ορμή της κατάφασης. Κατάφαση. Όχι βεβαιότητα.
Γιατί όπως γράφει ο Σάρτρ :" ώστε λοιπόν αυτή είναι η Ναυτία:αυτή η εκτυφλωτική βεβαιότητα; Πόσο έσπαζα το κεφάλι μου....ξέρω ότι ο κόσμος υπάρχει. Αυτό είναι όλο. Όμως αυτό μου είναι αδιάφορο." Χ. Β.
