O πόλεμος, μέσα μας

                                                                          της Χρύσας Βλάχου



Θα 'θελα να προσεγγίσω το θέμα του πολέμου βάσει μιας παραμόρφωσης που παρουσιάζει η μανία του "υπερεγώ" και η εγγενής επιθετικότητα.
Το πάθος της εσωτερικότητας του καθενός που αναλαμβάνει να "σώσει"μια κατάσταση εμπεριέχει την ένταση της υποκειμενικότητάς του. Πόσο μεροληπτικό είναι, όμως, το υποκειμενικό και πόσο βαθύ το χάος της σχέσης ανάμεσα στο καλό και το κακό; Οι τρέχουσες εξελίξεις δυναμιτίζουν δύο πόλους μετάβασης από την πράξη στην οδύνη και από την οδύνη στο τέλος του νοήματος. Δεν είναι λίγες οι φορές που στην ιστορία δόθηκε διαφορετικό νόημα στις συρράξεις, στις συνθήκες, στις εξεγέρσεις, στους εμφυλίους. Και για όλα αυτά υπήρχε πάντα ένας ή πολλοί λόγοι.Η ανάγκη να υπάρξει "φωνή" ως ένδειξη δε σημαίνει ότι μπορεί να υπάρξει ως "σημασιολογική υπόσταση", κάτι που προϋποθέτει μαζική απελευθέρωση βιωμάτων.Η μανία του "υπερεγώ"καταδικάζει την αμφίδρομη επικοινωνία σ'ένα περιβάλλον που το σώμα του καταργείται την ώρα που παράγεται. Χάνεται η ιδεατότητα του σημείου 0. Ο πόλεμος, μέσα μας κινητοποιεί τις πιο ναρκισσιστικές καταβολές μας. Την εγγενή μας επιθετικότητα... Στο νου μου έρχονται οι στίχοι του ποιητή...
"Μέρες της εβδομάδας".
Όταν, τέλος, βγήκα απ'την πόρτα,
 τρεις πόλεμοι είχαν κιόλας τελειώσει,
η μικρή πάροδος ταξίδευε σ΄έναν ωκεανό από χαρτιά,
 βίδες, στουπιά, τηλέφωνα-γιατί το πρόβλημα, φίλοι μου,
 δεν είναι να σώσεις τον κόσμο,
 αλλά να τον σώσεις την ερχόμενη Πέμπτη.
                                 Τάσος Λειβαδίτης

Ο ΙΔΕΟΧΩΡΟΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟΥ Ο

                                       

                                       ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ  ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ  ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑΣ
                                                                               Της Χρύσας Βλάχου

Ο  ΙΔΕΟΧΩΡΟΣ  ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟΥ  0

(κόμπος, κύκλος ή αντικαθρέφτισμα);

...Τρεις συμβολισμοί που δεν είναι καθόλου ασύνδετοι με εκείνο που η Ν. Loraux  φανερώνει στο βιβλίο της «βίαιοι θάνατοι γυναικών στην αρχαία τραγωδία».

Σε κάποιο σημείο αναφέρει πως ο ποθητός θάνατος για τις γυναίκες είναι ή με θηλιά ή με ξίφος.

·        Η θηλιά, που  σχηματίζει  κύκλο, το σημείο 0, αδιέξοδος, κόμπος, φορέας εκδίκησης, μινιμαλιστικά συρρικνωμένο που μπορεί όμως να γίνει  κύκλος, πλανήτης,  φως, ήλιος, αλλά μπορεί  να γίνει και μονάδα που περικλείει χιλιάδες υποστάσεις.

·        Το ξίφος, (παραπάνω αναφέρθηκα στο αντικαθρέφτισμα και στη λειτουργία του) που η επιφάνειά του είναι λεία και αντανακλαστική, μας θανατώνει αλλά την ίδια στιγμή εκεί καθρεφτίζεται ο εαυτός μας. Τον βλέπουμε ,τον αναγνωρίζουμε και αντί να τον μεταφέρουμε στο σημείο  α΄ , παθητικά μένουμε εκεί, χωρίς να επιζητούμε την αυτοφανέρωσή μας.

Γι αυτό λοιπόν τα σημεία α', β',γ',  είναι μια αισιόδοξη διαδικασία φανέρωσης φτάνοντας εκεί μόνο κατόπιν ενεργειών και απόφαση για δράση.

Ας αναπροσδιορίσουμε το σημείο 0. Είναι σημείο συρρίκνωσης, είναι αρχή, εξουσιαστική απώλεια, ρυθμός ρεσιτατίβου, δέηση. Συγχρόνως

είναι  ολοκλήρωση, παλμός, ενάργεια αντίστροφης κίνησης.

Για να φτάσει κανείς στο σημείο 0 (αδιέξοδος), σημαίνει ότι έχει υποστεί μια πορεία απαγορεύσεων, είτε ενδεικτικά λανθάνουσα, είτε παρα-σηματοδοτικά  φανερή. Η απαγόρευση προκαλεί ενοχές.

Ελλοχεύει σε ανθρώπους αμοιβάδες, όπου  οι εσοχές διευκολύνουν την τάση για κάθε είδους φοβία, για κάθε συστολική κίνηση.

Η κοινωνική απαγόρευση συντελείται σε έναν κώδικα επικοινωνίας ετερο- σύστατο και γι αυτό άκαιρα διαλυόμενο.

Μοιάζουμε να μηρυκάζουμε τον αέρα που μας προσφέρεται εξαπολύοντας  αέρα περισσότερο πολτοποιημένο, αφού σ’ αυτόν προστέθηκε και η ναυτία, προερχόμενη από τις χιλιάδες φιλοφρονήσεις προς τον εαυτό μας τον ίδιο, από την ψεύτικη στάση μας, από την κάθε λογής υποκρισία .

Αυτή μας η στάση οδηγεί στην τέλεια αποσύνθεση του εσωτερικού μας εγώ , αναγείροντας μέσα μας λεκτικές και ιδεολογικές οργανώσεις χάρτινου υποστυλώματος.

Εκεί, το νέο οικοδόμημα ονομάζεται ψευδαίσθηση...

       { Το κείμενο αποτελεί προσέγγιση στο θέμα της πολιτικής αποσύνθεσης

        των ημερών μας.}