ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
+(1).jpg)
Οι δεκαέξι ιστορίες του
Δημήτρη Χριστόπουλου είναι γραμμένες αριστοτεχνικά, τηρώντας ένα «εικαστικό moto»- ένας τοίχος αδιόρατος, πίσω από κάθε ιστορία με
γκράφιτι στίχους, μηνύματα και αξίες που λειτουργούν συνεχώς σε όλο το έργο- :το
παράλογο της «δομικής βίας», η αλλοτρίωση του ανθρώπου σε σχέση με την εργασία
του, η ματαιοδοξία, η αγωνία για την επιβίωση… κι ένα «ατμοσφαιρικό moto»,- μια σύντομη φράση, συχνά επαναλαμβανόμενη σαν κινούμενο
σκηνικό με τη λειτουργία της κάθαρσης -…η πρωινή υγρασία,…ένας υγρός αέρας
φύσηξε,….ένα αεράκι δροσίζει… Οι φιγούρες των γυναικών σε όλες τις εκφάνσεις τους
προάγουν ένα απίθανο μωσαϊκό χαρακτήρων κι ας είναι διακριτική η
αναφορά τους συνεπικουρώντας ώστε οι ιστορίες του Δημήτρη να είναι «πολιτικές»
στη βάση τους και «ανθρώπινες» στη διάνθισή τους.
Βλάχου Χρύσα
