Γιατί στο περιθώριο η τέχνη;

Για να υπάρξει κανείς στο κοινωνικό γίγνεσθαι  πρέπει να ενσωματώσει στοιχεία συλλογικής διαλεκτικής και αντίδρασης. Κάποιοι άνθρωποι δημιουργούν συνθήκες ταυτόσημες με την ανάγκη τους για χάσιμο. Όταν κάτι χάνεται μέσα τους, νομίζουν πως κερδίζουν μια δυνατή εμπειρία. Κάποιοι άλλοι ξεμπλοκάρονται με την μέγιστη απόδοση στην εργασία, με την αναμονή ανάθεσης πραγμάτων είτε από τους ίδιους είτε από τους εργοδότες. Οι μεν πρώτοι αγωνιούν για την ταχύτερη απόλαυση, προσμετρώντας ανάσες, ρίγη, χτυποκάρδια και ό,τι βγάζει η ορμή τους. Οι δεύτεροι μετρούν την ένταση μιας υπερκείμενης καθοδήγησης που ισορροπεί με το τι δίνω και  τι παίρνω. Ένα ισοζύγιο αλλόκοτο με συνθήκες και σημαινόμενα άκαρπα που εγκαταλείπονται  στο χώρο εργασίας. Καμιά κινητοποίηση  ώστε να προκαλέσει αναβαθμούς στη σκέψη και στα αισθήματα. Το σπίτι είναι χώρος αναδίπλωσης της καθημερινότητας. Κάτι που μαγνητίζει πρακτικές. Χωρίς αυτές  δεν υπάρχουν συνεκτικοί δεσμοί και τρόποι επικοινωνίας. Έτσι έχει μελετηθεί η οικογένεια. Υπό το πρίσμα μιας ταυτότητας που περιέχει όλα τα μέλη. Σαν κάποιο να ξεστρατίζει, θεωρούν ότι παράπεσε. Αυτή η αδιανόητη αντίληψη περί ομοίων επιθυμιών και στόχων έχουν καταντήσει την ελληνική κυρίως οικογένεια  χωνευτήρι παραδόσεων και κατευθύνσεων ικανών για μια βασική επιβίωση. Επιβίωση, κατ’ αυτούς, σημαίνει να αρπάζει στο μέγιστο τις ευκαιρίες επαγγελματικής καταξίωσης ή βολέματος.

Περί τέχνης, ούτε συζήτηση. Κι όμως η αισθητική  του κόσμου βασίζεται στην  αλληλεπίδραση των τεχνών. Τα γλυπτά του Ροντέν ιδίως «το φιλί» 1886, επηρέασε τον Κ. Μπρανκούζι στο δικό του «φιλί» το 1908.

Η αφαίρεση στη μουσική, ήταν και αφαίρεση εικαστική,  η μουσική του

Στοκχάουζεν  παραδείγματος χάρη ήταν αφαίρεση μινιμαλιστικού μοτίβου.  Κάτι ανάλογο  εκφραζόταν  και στους πίνακες του  Ντελωναί, του Πικάσο, του Μοντριάν, του Καντίνσκι και πολλών άλλων. Το ίδιο συνέβη και στη λογοτεχνία. Ο συμβολισμός στην ποίηση απηχεί και σε έργα  ιμπρεσιονιστών, ο σουρεαλισμός του Νταλί π.χ αλλά και άλλων ομοτέχνων του αποτελεί γενικότερη ιδεολογική, πολιτική και λογοτεχνική έκφραση. Η αλληλεπίδραση βαθαίνει  τη λειτουργία των σημάνσεων.

Ανακύπτει ένας πολύ-φθογγισμός. Μοιάζει με διασταύρωση αισθητικών αξιών που χαιρετούν η μια την άλλη χωρίς να την παραμερίζουν. Η τέχνη αυτό προσδιορίζει: να ανακαλύψει κανείς  τη σιωπή ανάμεσα στην ορμή και στην έκφραση. Σημείο συνάφειας με τη ζωή του ανθρώπου. Αυτό δεν πασχίζει και ο άνθρωπος; Η σιωπή, όσο και αν φαίνεται ελλειπτική και άγονη μοιάζει με δρομέα σε εκκίνηση. Γιατί σ’ αυτήν αναπαράγονται  οι δυνάμεις μας, ενισχύεται η αμφιλεγόμενη υπόσταση των πραγμάτων και αξιολογείται η σχέση μας με το χρόνο.

                                                                              Βλάχου Χρύσα