Δύσκολο να δώσει κανείς ορισμό για την ποίηση. Ωστόσο κάποιοι συμβατικοί ορισμοί απασχολούν τη σκέψη μας και αποτελούν ιδεολογικό -αισθητικό προσανατολισμό σε ό,τι ενδίδει ως παράσταση. Έτσι και εγώ θέλοντας να εντοπίσω την τραγικότητα της υπέρβασης των πραγμάτων στη ζωή μας, σκέφτηκα πως ίσως ποίηση να είναι η αποκατάσταση της σχέσης μ' αυτό που μας υπερβαίνει μέσω της γλώσσας.Αυτό που μας υπερβαίνει δεν το ορίζουμε ως ασύλληπτο ή παράξενο.
Είναι αυτό που μας προκαλεί δέος. Αυτό που η Catherine Clement (στο βιβλίο "το θήλυ και το ιερό",-C. Clement-Julia Kristeva) ονομάζει ιερό." Το ιερό σβήνει το χρόνο και το χώρο. Περνάει μέσα από το μη ορισμένο...είναι η άμεση πρόσβαση στο θεϊκό." Τι μπορεί να πει κανείς για τη θέα ενός μισογκρεμισμένου σπιτιού που τα ξερά πλοκάμια του κισσού έχουν κατακλύσει το κτίσμα που έχει σωθεί...Για το χιονισμένο Ταύγετο... ή για έναν τσακισμένο χαρταετό στα χέρια ενός μικρού παιδιού που κλαίει...'Ολοι έχουμε βιώματα. Έρχονται στο νου μας ως εικόνες.Μέσω της αναγωγής τους σε διανοητικό και συναισθηματικό τοπίο, τις φέρνουμε κοντά μας. Και γίνονται περίσταση, στιγμή, συγκυρία.Ο δημιουργός "ακούει " το κάλεσμα. Ό,τι έχει μείνει στη μνήμη μας ως παράσταση, είναι άγριο, πρωτόγονο, έχει θυμό. Η λήθη, το ημερεύει. Εμπιστεύομαι τη λήθη γιατί αφαιρεί. Αφαιρεί το περιττό. Από το φλύαρο περνάμε στο ακέραιο. Στο ελάχιστο. Στην αποδοχή του ελάχιστου βρίσκεται η ουσία της ύπαρξής μας.
Βλάχου Χρύσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου