Κυριακή 10 Ιουλίου 2016

Η ηθική του τυχαίου

Η   ηθική   του τυχαίου

 Η ύλη και ο αντικειμενικός κόσμος θεωρείται ορμητήριο για τις εξελισσόμενες μορφές σκέψης, σύμφωνα με τον Μαρξ, αποκλείοντας κάθε συνειδητότητα που προέρχεται από κάποια Ιδέα.
Οι μορφές πάλης μέσα στον κοινωνικό ιστό αναδεικνύονται  πίσω από την καθαρή σκέψη του αγώνα μεταφρασμένο σε μη διαυγή κατάσταση  δράσης και  σκέψης.
Πολλά θεωρήματα και οικονομικοί δείκτες παλεύουν για την ισορροπία έως ότου κάποιος τυχαίος παράγοντας διασαλεύει τις οικονομικές προθέσεις. Για παράδειγμα.
Το θεώρημα της αράχνης  ασκεί στην οικονομία μια πολύτιμη ιδιαιτερότητα ως προς την τιμή ισορροπίας των εμπορευμάτων.
Οι δείκτες που μεταβάλλονται όπως ο χρόνος και η ποσότητα
απεικονίζονται στις αλγεβρικές παραστάσεις και επαναπροσδιορίζουν τον άτακτο και ευμετάβολο μηχανισμό της οικονομίας.
 Οι συνθήκες ανατροφοδότησης της διάστασης χρόνου-απαίτησης δεν είναι φιλικές ως προς τη συνοχή τους.  Όσο περνά ο χρόνος  οι απαιτήσεις μεγεθύνονται,  τα οικονομικά μεγέθη αλλοτριώνουν τη σχέση μας με τα μέσα παραγωγής,  η ακαθόριστη δύναμη που προετοιμάζει την ετοιμότητα να γίνει πραγμάτωση εμπλέκει την πολιτική διάστασή μας με  μια υπερτροφικά ατομική διάσταση. Ένας συμπαγής χώρος διερεύνησης του εαυτού και του άλλου απορυθμίζεται.
 Ικανότερος, όποιος στο τυχαίο προωθήσει την έκτακτη ομολογία του για την  ανάγνωση της σκέψης του.
Στο τυχαίο αναγνωρίζουμε τη φύση των αλλαγών μας ή την αλλαγή της φύσης μας. Σαν από καιρό η ανομολόγητη  σύγκρουση απομόνωσης και έκθεσης του αρεστού αποφασίζει τη διάστασή της.
Σε μια χώρα που δεν μπορεί να αλλάξει την πορεία των οικονομικών μεγεθών (δεδομένου πως οι ανάσες της ρυθμίζονται από το οξυγόνο ροής της «καθαγιαζούσης ευρωπαϊκής ένωσης», είναι ευφυές να αλλάζει τις “ ποιοτικές”, όπως τις ονομάζει,  παραμέτρους  σε όποιον  κλάδο απαιτεί αναμόρφωση. Το τυχαίο, συχνά  εξευμενίζει τους έκπτωτους στόχους.
                                                               Βλάχου Χρύσα












Πέμπτη 7 Ιουλίου 2016

Oντολογική πραγμάτωση μέσω των σχέσεων;

Στο βιβλίο  "Κουτσό", ο JULIO KORTAZAR, γράφει

"....και τι σημαίνει να ζεις με διαφορετικό τρόπο; σκέφτηκε ο Ολιβέιρα, ίσως να ζεις παράλογα και να τελειώνουμε με το παράλογο, να συσπειρώνεσαι στον εαυτό σου με τόση βιαιότητα που η εκτίναξη του ελατηρίου σε ρίχνει στην αγκαλιά του άλλου. Ναι, ίσως ο έρωτας, αλλά αυτή η otherness ( αλλοτριότητα) διαρκεί για εμάς όσο και η γυναίκα που αγαπάμε και επιπλέον μόνο σε ο, τι την αφορά. Κατά βάθος δεν υπάρχει otherness, μόλις μια ευχάριστη  togetherness (συντροφικότητα). Βέβαια είναι κι αυτό κάτι...." Ο έρωτας, μια οντολογοποιούσα τελετουργία που χαρίζει την ύπαρξη. Και γι' αυτό το λόγο σκεφτόταν τώρα εκείνο που θα έπρεπε να είχε σκεφτεί ίσως από την αρχή. εφόσον δεν είσαι κάτοχος του εαυτού σου δεν μπορείς να κατέχεις τον άλλο, και ποιος κατέχει τον εαυτό του πραγματικά; Ποιος επέστρεψε από τον εαυτό του, από την απόλυτη μοναξιά που σημαίνει να μην μπορείς να υπολογίζεις
στην ίδια σου τη συντροφιά, αλλά να είσαι αναγκασμένος να πας στον κινηματογράφο, στο μπουρδέλο ή στο σπίτι των φίλων σου ή να αφοσιωθείς σ'ένα συναρπαστικό επάγγελμα ή στον γάμο σου για να είσαι τουλάχιστον μόνος -ανάμεσα-στους άλλους; έτσι με τρόπο παράδοξο η υπέρτατη μοναξιά οδηγεί στον υπέρτατο συναγελασμό, στη μεγάλη αυταπάτη της συντροφιάς των άλλων, στο μοναχικό άνθρωπο μέσα σε μια αίθουσα γεμάτη καθρέφτες και αντηχήσεις...




J. Kortazar
Γεννήθηκε το 1914 στις Βρυξέλλες και μεγάλωσε στην Αργεντινή. Από το έργο του απουσιάζουν σχεδόν  παντελώς το μπαρόκ και ο μαγικός ρεαλισμός ενώ αφομοιώνει μ'έναν τελείως φυσικό τρόπο τις ανανεωτικές τεχνικές  του σύγχρονου μυθιστορήματος, συνδυάζοντας τη δημιουργική φαντασία με το ρεαλισμό.